Onoliko koliko je bio intrigantan život najvećeg predstavnika barokne škole u Italiji, Mikelanđela Merizija Karavađa (1571–1610), jer ga je proganjala ruka pravde zbog brojnih zločina i ubistva koje je počinio, toliko su bila i ostala intrigantna i njegova dela. Dva će publika moći da pogleda, i uveri se u tu tvrdnju na predstojećoj izložbi „Karavađo. Misterija dveju slika Sveti Franja u meditaciji”, koja će biti održana od 14. do 27. oktobra u Palati Italija (Kneza Miloša 56) u Beogradu, upriličenoj povodom četiri veka umetnikove smrti.
Izložba je prilika da se prikažu remek-dela sa istim nazivom koja su pripisivana svojevremeno Karavađu, ali se na osnovu analiza ispostavilo da samo jedno pripada njemu i nalazi se u crkvi Svetog Petra u mestu Karpineto Romano u okolini Rima, a drugo, kako je po opsežnim analizama utvrđeno, najverovatnije pripada Bartolomeu Manfrediju, Karavađovom sledbeniku iz 17. veka i nalazi se u crkvi Santa Marija Imakolata Koncezione u Rimu. Osim što će videti delo slavnog Karavađa, naša publika, za koju je ulaz slobodan, može da se uveri i u kompetentnost italijanskih stručnjaka u oblasti restauracije i istorijsko-umetničkog istraživanja.
Slike su vlasništvo Fondaverskih objekata italijanskog Ministarstva unutrašnjih poslova, koje je ekskluzivno za ovu priliku dozvolilo njihovu pozajmicu. „Duplo” umetničko delo, dva platna naizgled identična, krila su misteriju autorstva, ali je savremenim metodama moguće dokučiti istinu. Postavka nudi panele sa rezultatima istraživanja koja su dovela do razrešenja misterije kojem umetniku koje delo pripada.
Petar Petrović, istoričar umetnosti i kustos Narodnog muzeja u Beogradu, o ovome kaže:
– I u Engleskoj je svojevremeno održana izložba Nacionalnog muzeja u Londonu koja je predstavila sve kopije, replike i falsifikate koji su ko zna otkad stizali u muzej. U tu svrhu su bile izložene i Botičelijeve slike, platna Rembranta i drugih, a kod nekih se autorstvo i dalje preispituje. Veoma je zanimljiva tema kako neka dela dolaze u muzejsku ustanovu. To je intrigantno za javnost, i zahteva duga i iscrpna istraživanja. U svakom slučaju, veoma je značajno to da Karavađa možemo videti u Beogradu. To je retka prilika, i to uz još jedno remek-delo, ali Karavađovog sledbenika. Ta istraživanja autorstva su potrebna svakako, kao i stvaranje baze podataka pigmenata, što bi stvorilo bitne podatke i za naše prilike i našu umetnost. Karavađo je bio veoma uticajan u periodu završetka renesanse i početka baroka, a njegovo slikarstvo i te kako utiče i danas na autore. Ne postoji istoričar umetnosti koji će reći da ne voli Karavađa, možete ga više ili manje voleti, ali ga morate poštovati!
Mikelanđelo Merizi Karavađo je radio u Rimu, Napulju, na Malti i Siciliji. Kao zidarski sin prvo se bavio tim zanatom, a potom je bez škole i učitelja postao slikar. Bio je brutalan i neobuzdan, život je provodio po krčmama i lako je potezao nož. Iz Rima je morao da pobegne zato što je smrtno ranio jednog čoveka u tuči. Cveće koje je on slikao, žanr scene sa tipovima iz njegove blizine, kartarošima, ubicama, ciganima, izazivale su senzaciju realizmom i plastičnošću.
Uspeh mu donosi podrška kardinala Del Montija. Crkveno slikarstvo čini glavni deo njegovih radova u koje unosi inovacije. Najznačajnija dela, od svega što je naslikao za 39 godina života, jesu „Meduza” i „Bahus”, a najveći uticaj izvršio je na Rubensa, Rembranta i Velaskeza.
„Sveti Franja u meditaciji” Karavađa i Manfredija
Нема коментара:
Постави коментар