Petrovdanskoj skupštini 1848, na kojoj se raspravljalo o odnosu prema srpskom pokretu u Vojvodini, prisustvovao je i izaslanik patrijarha Rajačića, prota Pavle Stamatović, sa zadatkom da izdejstvuje podršku Srbima „prečanima”. Ilija Garašanin i knez Aleksandar Karađorđević bili su za pružanje pomoći ustanicima dok se Toma Vučić Perišić protivio mešanju u sukob. Konačno, na tajnoj sesiji je odlučeno da se Srbima u Vojvodini uputi novčana i pomoć u oružju i dobrovoljcima, na čije čelo je stao Stevana Petrović Knićanin (1807–1855).
Knićanin je 25. jula kod Kovina prešao u Vojvodinu. Od avgusta 1848. godine komandovao je srpskim dobrovoljcima; kod Tomaševca je predvodio dobrovoljce iz Srbije i vojnike Nemačko-banatskog graničarskog puka br. 12, a početkom 1849. godine je bio na čelu snaga kod Siriga u Banatu. Istakao se u bitkama kod Pančeva i Vršca. Po nalogu kneza Aleksandra, 9. marta 1849. vratio se u Srbiju. Knez Aleksandar ga je 1852. godine počastvovao titulom vojvode. Istovremeno, austrijski car Franc Jozef dekorisao ga je viteškim krstom Marije Terezije.
Knićaninov pogreb je bio događaj retko viđen u Beogradu. Ceremoniji su prisustvovali knez Aleksandar i kneginja Persida Karađorđević, mitropolit beogradski Petar (Jovanović), sveštenici, činovništvo, vojska, učenici beogradskih škola, veliki broj Beograđana i dosta sveta iz Vojvodine. Po naređenju Franca Jozefa I pogrebnoj povorci se priključila i deputacija od 80 oficira iz svih pukova u Vojvodini.
Interesantno je da je u našim muzejima sačuvano više primeraka oružja kojim je darovan Stevan Knićanin. Tako se u Vojnom muzeju nalazi lovački štuc, dar zahvalnih stanovnika Vojvodine. Na cevi je u zlatu tauširana posveta na staroslovenskom jeziku: „Njegovome prevashoditeljstvu, hrabrome vitezu, nepobedimome generalu, razni ordena kavaljeru, Sovjeta Knjažestva Serbije, Stevanu P. Knićaninu, za znak večite priznateljnosti koju mu i Austrija, velika Rusija, Otomanska porta, srbska Crna Gora i mila majka Serbija ukazanimi njimi grudima za veru i narodnost Vojvodine Srbske ukazaše, podnose sinovi njeni predaga njegova u Serbiji živeća Serbi braća”.
Jezik kojim je pisana posveta sasvim je u duhu s panslovenskim idejama koje su bujale tokom revolucionarne 1848. godine. Na Sveslovenskom kongresu u Pragu, juna 1848, predloženo je da se za zajednički jezik slovenske književnosti usvoji staroslovenski. Ova ideja, naravno, nije usvojena, ali je očito da su korišćenjem ovog pisma „prečani” – žitelji Kneževine Srbije i na ovaj način želeli da ukažu „sveslovensku” počast slavnome zapovedniku dobrovoljaca.
U Muzeju istorije Jugoslavije, kao dar Josipu Brozu Titu (darodavac nepoznat), dospela je sablja s natpisom na ruskom jeziku: „Narodni general St. P. Knićanin, 1852. godine”. Iako u legendi piše da je sabljom darovan za zasluge u borbama 1848–1849, ovo oružje je Knićanin, po tada ustaljenoj praksi, primio iz ruku kneza Aleksandra povodom postavljenja za vojvodu i senatora, 1852. godine. Konačno, u Istorijskom muzeju Srbije čuva se dar žitelja Češke – predivan dvobojski komplet (dva perkusiona pištolja sa priborom), rad jednog od najčuvenijih austrijskih oružara 19. veka – Antonina Vinčenca Lebede(1797–1857). Na oružju je zlatom tuširan natpis „Srbinu Knićaninu braća Česi”, te potpis majstora, na češkom i srpskom: „Zhotovil A.V.Lebeda v Praze”, odnosno, „Lebeda u zdašnom Pragu”. Iako je epitaf na grobu Pavla Šafarika ispisan staroslovenskim jezikom, posveta na pištoljima na čisto srpskom jeziku ukazuje da je na izradi ovog skupocenog dara panslovenski nastrojenih Čeha učestvovao i ovaj veliki poštovalac rada Vuka Stefanovića Karadžića. Na panslovenski karakter poklona ukazuju i ukrasi na oružju: to su grbovi grada Praga, Češke (Bohemije), Srbije te „Ilirije” (prema Žefarovićevoj „Stematografiji”).
Knićanin je 25. jula kod Kovina prešao u Vojvodinu. Od avgusta 1848. godine komandovao je srpskim dobrovoljcima; kod Tomaševca je predvodio dobrovoljce iz Srbije i vojnike Nemačko-banatskog graničarskog puka br. 12, a početkom 1849. godine je bio na čelu snaga kod Siriga u Banatu. Istakao se u bitkama kod Pančeva i Vršca. Po nalogu kneza Aleksandra, 9. marta 1849. vratio se u Srbiju. Knez Aleksandar ga je 1852. godine počastvovao titulom vojvode. Istovremeno, austrijski car Franc Jozef dekorisao ga je viteškim krstom Marije Terezije.
Knićaninov pogreb je bio događaj retko viđen u Beogradu. Ceremoniji su prisustvovali knez Aleksandar i kneginja Persida Karađorđević, mitropolit beogradski Petar (Jovanović), sveštenici, činovništvo, vojska, učenici beogradskih škola, veliki broj Beograđana i dosta sveta iz Vojvodine. Po naređenju Franca Jozefa I pogrebnoj povorci se priključila i deputacija od 80 oficira iz svih pukova u Vojvodini.
Interesantno je da je u našim muzejima sačuvano više primeraka oružja kojim je darovan Stevan Knićanin. Tako se u Vojnom muzeju nalazi lovački štuc, dar zahvalnih stanovnika Vojvodine. Na cevi je u zlatu tauširana posveta na staroslovenskom jeziku: „Njegovome prevashoditeljstvu, hrabrome vitezu, nepobedimome generalu, razni ordena kavaljeru, Sovjeta Knjažestva Serbije, Stevanu P. Knićaninu, za znak večite priznateljnosti koju mu i Austrija, velika Rusija, Otomanska porta, srbska Crna Gora i mila majka Serbija ukazanimi njimi grudima za veru i narodnost Vojvodine Srbske ukazaše, podnose sinovi njeni predaga njegova u Serbiji živeća Serbi braća”.
Jezik kojim je pisana posveta sasvim je u duhu s panslovenskim idejama koje su bujale tokom revolucionarne 1848. godine. Na Sveslovenskom kongresu u Pragu, juna 1848, predloženo je da se za zajednički jezik slovenske književnosti usvoji staroslovenski. Ova ideja, naravno, nije usvojena, ali je očito da su korišćenjem ovog pisma „prečani” – žitelji Kneževine Srbije i na ovaj način želeli da ukažu „sveslovensku” počast slavnome zapovedniku dobrovoljaca.
U Muzeju istorije Jugoslavije, kao dar Josipu Brozu Titu (darodavac nepoznat), dospela je sablja s natpisom na ruskom jeziku: „Narodni general St. P. Knićanin, 1852. godine”. Iako u legendi piše da je sabljom darovan za zasluge u borbama 1848–1849, ovo oružje je Knićanin, po tada ustaljenoj praksi, primio iz ruku kneza Aleksandra povodom postavljenja za vojvodu i senatora, 1852. godine. Konačno, u Istorijskom muzeju Srbije čuva se dar žitelja Češke – predivan dvobojski komplet (dva perkusiona pištolja sa priborom), rad jednog od najčuvenijih austrijskih oružara 19. veka – Antonina Vinčenca Lebede(1797–1857). Na oružju je zlatom tuširan natpis „Srbinu Knićaninu braća Česi”, te potpis majstora, na češkom i srpskom: „Zhotovil A.V.Lebeda v Praze”, odnosno, „Lebeda u zdašnom Pragu”. Iako je epitaf na grobu Pavla Šafarika ispisan staroslovenskim jezikom, posveta na pištoljima na čisto srpskom jeziku ukazuje da je na izradi ovog skupocenog dara panslovenski nastrojenih Čeha učestvovao i ovaj veliki poštovalac rada Vuka Stefanovića Karadžića. Na panslovenski karakter poklona ukazuju i ukrasi na oružju: to su grbovi grada Praga, Češke (Bohemije), Srbije te „Ilirije” (prema Žefarovićevoj „Stematografiji”).
Нема коментара:
Постави коментар