Bombarder u ribarskim mrežama

Nemački avion iz Drugog svetskog rata, tipa „junkers”, dobro očuvan, leži na dubini od 54 metra u moru kod Čanja.

Podmorje južnog Jadrana ne „naseljavaju” samo potonuli brodovi. Najnovije otkriće nadomak plaže Čanj kod Sutomora potvrđuje da ima i drugih neobičnih „stanovnika”. Ovoga puta reč je o starom avionu, nemačkom bombarderu iz Drugog svetskog rata, tipa „junkers 88”.

Stručnjaci Vazduhoplovnog muzeja iz Beograda, na osnovu nalaza ronilaca, potvrdili su o kojoj letilici se radi. „Junkers”, koji je opsluživala četvoročlana posada, dosta dobro očuvan, iako je više od pola veka u vodi, leži u pesku na dubini od 54 metra. Da li je, kako i kada oboren, ili je pak zbog nekog kvara „zaronio” i šta je bilo sa posadom, zasad su tajne koje raspaljuju maštu meštana, od kojih najveći deo ne pamti strahote Drugog svetskog rata.

Barske ronioce su na traganje kod Čanja uputile učestale žalbe ribara na to „kako im nešto u moru kači mreže”. Formirana je u Baru internacionalna ekipa koja je otkrila potonuli avion i sa svojim nalazima upoznala Vazduhoplovni muzej u Beogradu, koji je upravo potvrdio o čemu se radi.

Do sada je u moru ispred Crne Gore otkriven još jedan avion. Reč je o „spitfajeru” koji se nalazi na ulazu u Boku Kotorsku. On je, za razliku od nemačkog bombardera kod Čanja, rasturen i njegovi delovi leže u širokom krugu.

Poznati advokat i nautičar iz Bara Dragutin Durutović, u ime barskih ronilaca, ističe da su on i njegovi prijatelji spremni da stave na uvid poziciju aviona državnim organima, vojsci i policiji. Nisu, kaže, isključene ni posete turista-ronilaca, ali budući da se radi o velikoj dubini na kojoj prete razne opasnosti, ronjenje ne sme da se obavlja na svoju ruku, bez saradnje s barskim istraživačima plavih dubina. Roniocima rekreativcima se uopšte ne preporučuje silazak do „junkersa”, koji obavijen mrežama ribara „spava” na dnu.

Prva srpska „fabrika oružja“

Na kalemegdanskom donjem gradu, pre nekoliko dana, otkriveni su ostaci prve srpske „fabrike oružja“. Ispred kule Nebojša pronađeni su ostaci zidova Velikog arsenala, podignutog oko 1725. godine, u kom je za vreme Prvog srpskog ustanka radila Karađorđeva topolivnica. Otkriveni su i delovi livačke peći, gde su liveni topovi za ustaničku vojsku.

- Tokom radova na uređenju kule Nebojša naišli smo ispod slojeva šuta na relativno dobro očuvane zidove - kaže arheolog dr. Marko Popović, predsednik Velike komisije za zaštitu kulturnih dobara od izuzetnog značaja i dobara srpskog porekla u inostranstvu. - Ostaci topolivnice će moći da se prezentuju u okviru uređenja prostora ispred kule Nebojše. U toku su arheološka istraživanja, a očekujemo da ćemo dobiti i dodatna sredstva za konzervaciju. Zidovi će biti rekonstruisani do visine Donjogradskog bulevara.

U vreme Prvog srpskog ustanka u zgradi Arsenala nalazila se poznata Karađorđeva topolivnica, gde su liveni topovi za potrebe ustaničke vojske između 1810. i 1813. godine. Krajem XIXveka je srušena, a 1935. godine preko nje trasiran je Donjogradski bulevar.

- Nažalost, ostaci ove velike građevine do sada nisu bili vidljivi. Znali smo otprilike gde se nalaze, ali nismo nikada radili iskopavanja. Sada ćemo znati kako je izgledala jedna od lovačkih peći, pošto ih je bilo više, gde su liveni „ustanički“ topovi.

Od topova napravljenih u Karađorđevoj topolivnici sačuvana su tri. Jedan se nalazi u Vojnom muzeju na Kalemegdanu, drugi je u Kraljevom dvoru ispred kapele, a treći je u Topoli.

- Sad imamo i mesto gde su proizvođeni. Karađorđeva topolivnica je prvo mesto u Srbiji gde je pravljeno oružje, tek kasnije je napravljena topolivnica u Kragujevcu, koja je preteča današnje fabrike oružja „Crvena zastava“. Ustanička topolivnica je bila od izuzetnog značaja, jer je prvi put ustanička vojska dobila mogućnost da se snabdeva artiljerijom iz sopstvenih izvora. Pre toga su koristili samo zaplenjene topove. U to doba ustanici su vrlo teško nabavljali topove iz Austrije, koja nije dozvoljavala izvoz naoružanja. Topolivci koji su radili ovde poticali su iz današnje Vojvodine. Tamo su izlivali crkvena zvona, pa su znali zanat. Došli su da pomognu ustaničkoj vojsci, koja je organizovala proizvodnju sopstvenih topova.

Arheološka istraživanja livačke peći počeće u petak. Prema rečima sagovornika sačuvana je samo konstrukcija, ali ti ostaci su dovoljni da se sagleda kako je izgledala.

- Sama arhitektura livačke peći nije nešto posebno. Sačuvano je samo ložište, iznad koga se nalazila konstrukcija gde se topio metal i lili topovi.

Kompletan plan zgrade Velikog arsenala iz XVIII veka je sačuvan. Donet je iz bečkog arhiva. Sve radove na Kalemegdanu finansira grad Beograd. Zahvaljujući tim sredstvima, poslednjih sedam-osam godina restauriran je i uređen veliki deo tvrđave. Mada su najveći deo sredstava donirali Grci, grad, takođe, sufinansira i rekonstrukciju kule Nebojša .

- Očekujemo da ćemo dobiti dodatna sredstva da deo Karađorđeve topolivnice odmah restauriramo i prezentujemo, kao poslednji ostatak značajne institucije Prvog srpskog ustanka - kaže Popović.

OTVARANjE NA JESEN
Ministar kulture Nebojša Bradić u četvrtak će obići ovo nalazište. Istovremeno, to će biti prilika da isprati završetak radova na kuli Nebojša.

- Mi ćemo svoj deo posla završiti do 15. juna, ali grčka strana koja učestvuje u postavci memorijala Rige od Fere će verovatno nešto kasniti, tako da se otvaranje kule za posetioce planira tek za jesen - kaže Marko Popović.

Donji grad, kasarna, arsenal - snimak 1867. godine

140 godina industrijalizacije Srbije

Još jedna značajna godišnjica razvoja naše privrede obeležena je poštanskom markom. Javno preduzeće PTT saobraćaja „Srbija“ emitovalo je 19. aprila prigodnu poštansku marku nominalne vrednosti 22 dinara povodom 140 godina industrijalizacije Srbije. Ovo je već dvanaesto izdanje u ovoj godini, tako da se može govoriti o izvesnoj hiperprodukciji naših maraka. Prema programu izdavanja prigodnih maraka, do kraja godine ostalo je još isto toliko – dvanaest izdanja, pa možemo očekivati sporiji tempo izdavanja maraka, mada mogu da se pojave i vanredna izdanja, koja nisu predviđena ovim programom.

Rudarstvo je postojalo u Srbiji još u srednjem veku, ali prodorom turske imperije iskopavanje i obrada rude su većim delom zamrli. Organizovana eksploatacija uglja počela je 1870. godine u kostolačkom basenu, pa se ova godina smatra početkom razvoja samostalne srpske industrije, nesputane potrebom za uvođenjem ovog važnog energenta, bez obzira na to što lignit nema tako dobre energetske karakteristike kao mrki ili kameni ugalj.

Kostolac je mesto na ušću Mlave u Dunav i u njegovoj okolini je vremenom nastao veliki energetsko-industrijski centar sa rudnicima uglja – lignita, koji su danas poznati pod nazivima Kostolac, Klenovnik i Ćirkovac. Pored njih su izgrađene i termocentrale Veliki i Mali Kostolac. Inače, ovaj kraj Srbije poznat je po bogatim arheološkim nalazištima. Tu je iskopan skelet mamuta star milion i po godina. Za vreme rimske imperije tu se nalazio grad Viminacijum, koji je bio skoro do temelja uništen 440. godine upadom Huna. U srednjem veku arabljanski geograf i putopisac Idrizi spominje mesto Kostolac u svojim geografskim spisima Levanta i Balkanskog poluostrva kao veliki trgovački grad u 12. veku.

Prvi koncesionar rudnika uglja u Kostolcu, na osnovu ugovora iz 1870. godine, bio je Franjo Veštečki. Tri godine kasnije Đorđe Vajfert je dobio koncesije za istraživanje i iskopavanje ruda bakra i zlata u Boru, žive na Avali i lignita kod Kostolca i tada počinje značajno tehničko unapređenje i povećanje proizvodnje. Nekoliko godina kasnije Vajfert je prodao borski rudnik jednoj francuskoj kompaniji, ali nije i kostolački basen, koji se nalazi na 12 kilometara od dunavskog pristaništa Dubravice u požarevačkom srezu i okrugu, i koji je spadao u modernije i bolje opremljene rudnike onog vremena.

Početak intenzivne industrijske eksploatacije lignita u Kostolcu označava i početak industrijskog doba u Srbiji jer je naša privreda dobila sopstven izvor uglja. Krajem 19. i početkom 20. veka ugalj iz kostolačkih rudnika služio je kao pogonska energija za klanice, pivare, mlinove, topolivnice i brodove, a kasnije on je postao glavni energent namenjen proizvodnji struje. Već gotovo vek i po kostolački ugalj je jedan od glavnih pokretača naše privrede. Danas, uz rekordnu proizvodnju i neprestana ulaganja u osavremenjavanje i proširenje proizvodnih kapaciteta, preduzeće „Termoelektrane i kopovi Kostolac” nastavlja ovu tradiciju, kao jedan od oslonaca elektroprivrede Srbije.

Grafičku obradu marke uradila je Nadežda Skočajić, diplomirani grafički dizajner iz Beograda. Stručnu saradnju pri izboru motiva, dizajna, kao i teksta za prigodan koverat prvog dana, dao je Zoran Trišić. Marka je štampana tehnikom dvobojnog ofseta u novosadskoj štampariji „Forum” u šalterskim tabacima od po 25 komada maraka. Tiraž je 38.000 komada. Na dan emitovanja marke Pošta Srbije pustila je u opticaj i prigodan koverat prvog dana sa prigodnim tekstom i sa žigom pošte 11101 Beograd.

Dilan Dog (Dylan Dog)

Nakon što je godinama Sergio Bonelli Editore preferirao vestern tematiku u svojim stripovima, u prvoj polovini 80-tih godina prošlog veka došlo je do naglog zaokreta u odabiru tematike novog talasa stripova. Godine 1982. pojavio se Martin Misterija koji se bavio tematikom velikih zagonetki i misterija. Taj se izbor pokazao kao pun pogodak te je strip doživeo veliki uspeh. Motivisani uspehom stripa koji se bavio nečim potpuno novim trebalo je odabrati temu koja će biti nova i dovoljno dobra da zainteresuje čitaoce. Tada na scenu stupa mladi scenarista koji je do tada radio scenarije za druge junake u Sergio Bonelli Editore (Zagor, Mister No) i koji je, kako se posle pokazalo, kreirao jednog od najvećih likova italijanskog stripa i postigao ogroman uspeh u Italiji i u celom svetu. Taj mladi scenarista zvao se Ticijano Sklavi (Tiziano Sclavi), tema koju je odabrao je bio horor, a glavnog junaka je nazvao Dilan Dog. Potpuno neočekivano, prve epizode postižu ogroman uspeh u Italiji, jer je publika očito bila gladna novih i zanimljivih tema, te se horror tematika pokazalapuno zanimljivijom nego što se očekivalo. Dilan Dog već nakon nekoliko brojeva zauzima visoko drugo mesto po prodavanosti Bonellijevih izdanja odmah iza Teksa Vilera. U zlatnim vremenima Dilan se prodavao u preko milion primeraka širom Sveta, dok danasnji tiraž ovog junaka iznosi jos uvek neverovatnih 300.000 primeraka mesečno!!! Veliki doprinos ovakvoj prodaji možemo potražiti u činjenici da je Dilan Dog jedan od retkih stripova koji je naišao na dobar prijem u ženskom delu populacije, koje čine dobar deo Dilanovih čitalaca!

Dilan je detektiv, istražitelj, ali ne bilo kakav detektiv; on je, kako je sam sebe prozvao, istražitelj noćnih mora. Iako prilično mlad, iza sebe već ima karijeru policajca Skotland Jarda, lečeni je alkoholičar, iza njega su i desetine slomljenih srca, no ko je zapravo Dilan Dog ni on sam ne zna jer njegova je prošlost još poprilično prekrivena velom tajne. Za razliku od svog kolege Šerloka Holmsa koji je inspiraciju nalazio svirajući violinu on svira klarinet, te u slobodno vreme slaže modela galije koju verovatno neće nikada dovršiti. Lice Dilana Doga je lice britanskog glumca Ruperta Evereta, što je samo još jedan u nizu Bonelijevih junaka čije lice je uzeto od poznatih glumaca (Ken Parker, Nik Raider, Magico Vento, Teks Viler...). Ako ste zainteresovani za njegove usluge možete ga naći u Craven Road broj 7 u Londonu, njegove usluge koštaju 50 funti dnevno plus troškovi, ali neretko će preuzeti neki slučaj i bez nadoknade, tek da zadovolji svoju znatiželju. Najslabija Dilanova tačka su lepe žene sa kojima gotovo u svakoj epizodi završi u krevetu. Nije to tipično »macho« zavođenje koje susrećemo kod nekih drugih junaka, Dilanov pristup ženama je poseban pomalo setan, iskren i nabijen emocijama, ali te veze gotovo uvek traju samo jednu epizodu.

Svet Dilana Doga je svet koji mi poznajemo, znači sadašnjost. To je na neki način jedan od problema jer su autori ovom liku tačno odredili starost tako da je neminovno da će morati ostariti, iako se danas još odlično drži. Glavno mesto radnje je London u kojem se na samom početku ovog serijala odvijalo najviše epizoda. Kasnije se radnja širila po svim djelovima Velike Britanije i sveta. Budući da se Dilan Dog bavi jedinstvenim zanimanjem u njegovom svetu susrećemo sve vrste čudovišta (vampiri, vukodlaci, veštice, čarobnjaci, gnome ...) i ljudi bolesnog uma. Iako se u mnogim epizodama nalazi velika količina krvi, odsječenih glava i strašnih prizora morbidnih ubistava Dilanov svet odiše velikom dozom poezije i melanholije.

Gručo Marks je Dilanov pomoćnik i najbolji prijatelj. Njegov lik je preuzet od poznatog američkog glumca i komičara Gručo Marksa, jednog od urnebesne braće Marks. On se pojavljuje od prvog broja i omiljena zabava mu je pričanje glupih šala svakome ko ih je u prilici čuti, a to su najčešće Dilan i njegovi klijenti, na njihovo veliko zgražavanje ("nekada sam imao psa koji je znao da kaže svoje ime. Zvao se Vau")... Nekada sa svojim šalama zna preterati, no u većini slučajeva samom Dilanu je od velike pomoći, pogotovo kad u ključnom trenutku treba dobaciti Dilanu pištolj kojim ovaj treba ubiti čudovište! Inspektor Blok je Dilanov bivši šef iz policijskih dana i njegov veliki prijatelj. Budući da je važna osoba u Scotland Jardu nebrojeno puta je pomogao Dilanu sa korisnim informacijama, a i nekoliko puta mu je spasao život. Njihov odnos je više očinski nego li prijateljski iako Blok često zna prigovarati kako zbog Dilana nikad neće dočekati zasluženu penziju. Jedna od karaktiristika mu je da ne podnosi krv i da redovno povraća na mestu zločina.

Doktor Ksabaras je najveći Dilanov neprijatelj koji se pojavio već u prvom broju. Opsednut serumom besmrtnosti ovaj čovek bolesnog uma nekoliko puta je stao na put Dilanu. Nažalost, sudbina se ružno poigrala sa Dilanom jer upravo Doktor Ksabaras je njegov otac. Smrt je česti Dilanov neprijatelj. Naravno, ona je prisutna kod svih Bonellijevih junaka, ali kod Dilana je ona prikazana kao fizička osoba u dugoj crnoj haljini sa kapuljačom koja u ruci drži kosu. Iz epizode u epizodu nastavlja se nadmudrivanje ova dva protivnika.

Glavni pisac i scenarista je i dalje Ticijano Sklavi, iako je u zadnje vreme puno pažnje i vremena posvetio drugim projektima i obavezama, tako da su priliku dobili i ostali scenaristi kao Claudio Chiaverotti, Pasquale Ruju, Medda/Sera/Vigna, Luigi Mignacco i još mnogi drugi... Grafički kreator Dilana Doga je Claudio Villa koji je do 42. broja crtao i naslovnice, a nakon toga ga zamenjuje Angelo Stano čije radove možemo videti i danas. Osim njih dvojice, veliki doprinos Dilanovom uspehu dali su i ostali odlični crtači među kojima ćemo istaknuti najbolje i najpoznatije kao Carlo Ambrosini, Bruno Brindisi, Gianpiero Casertano, Giovanni Freghieri, Nicola Mari, Montanari & Grassano i Corrado Roi.

Dilan Dog je trenutno u laganom padu i očigledno je da autori ne mogu držati isti nivo kvaliteta kroz ogroman broj izdanja. U zadnje vreme se često pojavljuju već viđene priče i čitaoci sa negodovanjem posmatraju šta se dešava sa njihovim omiljenim junakom. Za nadati je se da će se stari lisac Sclavi probuditi iz zimskog sna i vratiti u formu, a intrigantno je i pojavljivanje stranih scenarista poput Robina Wooda, autora jedne od najboljih Dilanovih priča u poslednjih par godina - DD Gigante #9 "L'Esercito del 'male" i koji pokazuje da ima snagu i maštu da vrati Dilana na vrh italijanske strip produkcije.

Bez obzira na tamne oblake koji su se nadvili nad našim junakom, uvereni smo da će Dilan uspeti zaraditi i ovog protivnika!

Linkovi: sva domaća izdanja, sergiobonellieditore.it,

prvi domaći broj u izdanju Zlatne serije

Misterija kraljeve tetovaže

Kralj Aleksandar Karađorđević, ubijen u atentatu u Marselju 1934, imao je preko grudi istetoviranog velikog krunisanog orla, po izgledu najsličnijeg germanskim heraldičkim motivima koji su krasili pruske plemićke grbove.

Ono o čemu se do sada samo spekulisalo otkrio je đakon Nenad Jovanović prikupljajući materijal za knjigu “Grbovi, zastave i himne u istoriji Srbije”, u kojoj je prvi put i objavljena fotografija kraljeve tetovaže.

- Malo je poznato da je viteški kralj ujedinitelj imao prilično veliku tetovažu izrađenu preko čitavih grudi - kaže đakon Jovanović. - Prikazivala je jednoglavog orla široko raširenih krila, s mačem u jednoj i šarom u drugoj kandži. Orao je krunisan heraldičkom krunom, nalik na krunu Svetog rimskog carstva nemačke nacije. Naša heraldička nauka se ovim pitanjem nije bavila i verujem da će naredna istraživanja dati verodostojan odgovor.

On kaže da je upotreba ovakvog heraldičkog znaka bez presedana kod jednog srpskog vladara.

- Posebno ako imamo u vidu da su upravo Karađorđevići vodili slavan i pobedonosni rat koji je značio i kraj nemačkog carstva i silazak doma Hoencolerna sa nemačkog prestola - objašnjava Jovanović.

Moguće objašnjenje ove tetovaže pojedini heraldičari vide u rodbinskim odnosima pruske vladarske kuće sa Karađorđevićima.

- Supruga kralja Aleksandra, naša kraljica Marija, bila je rumunska princeza iz doma Hoencolern-Zigmaringena - kaže Jovanović.

Sekretar Društva srpskih grbonosaca “Miloš Obilić” Marko Dražić podseća da drevne korene ovog simbola.

- U drevnoj grčkom politeizmu, još od sedmog veka pre Hrista, vrhovni bog je bio Zevs. Vladao je na prestolu na vrhu Olimpa sa svežnjem munja u levoj, i skiptrom, na kome je stajao orao, u desnoj ruci. I njegov rimski pandan, Jupiter, imao je vernog saveznika u jednoglavom orlu, koji je postao simbol rimske države i elitnih legija - podseća Dražić.

Sagovornik “Novosti” ističe da se i pored Konstantinovog stega, u Romejskom carstvu u početku koristio jednoglavi orao, kao simbol stare rimske državne vlasti.

- U hrišćanskoj teologiji orao je simbol svetog Jovana Bogoslova i predstavlja duhovne visine do kojih se vinuo ovaj pisac Jevanđelja i Apokalipse. Njegovu predstavu možemo videti i na stubovima crkve Svetog Marka u Beogradu - zaključuje Dražić.

I ATENTATOR SA BELEGOM
I ubica kralja Aleksandra, terorista Vladimir Černozemski, imao je tetovažu ispod miške - lobanju sa ukrštenim butnim kostima i inicijale VMRO, odnosno organizacije koja je, za račun ustaškog pokreta, organizovala i izvela atentat na prvog jugoslovenskog kralja.

GLAVA ZMIJE
Početkom 20. veka tetoviranje je bilo veoma popularno među kraljevskim porodicama. Ruskog cara Nikolaja Drugog Romanova tetovirao je japanski majstor. Poznato je da je i austrougarski prestolonaslednik Ferdinand imao veliku tetovažu sa zmijama na grudima. Nalazi sa autopsije, posle atenatata 1914, pokazali su da je jedan od metaka koje je ispalio Gavrilo Princip, a koji je usmrtio princa, prošao tačno kroz glavu zmije.

Značajno otkriće makedonskih arheologa

Makedonski arheolozi kod Strumice pronašli keramičku lampu jedinstvene lepote i nakit iz doba helenizma.

Keramička lampa, jedinstvene lepote, pronađena je na lokalitetu Carevi kuli, kod Strumice, u jugoistočnoj Makedoniji. Rađena u tehnici "tera sigilata" lapma na pročelju ima predstavu Aleksandra Makedonskog.

Autor istrživanja, arheolog Zoran Rujak, navodi da pronađena lampa potuče iz 4. veka naše ere. Na istom mestu pronađen je i, šest vekova stariji, nakit iz perioda Helenizma.

Prema rečima Rujaka, to potvrćuje kontinuitet i dugotrajnost lokaliteta za koga smatra da je nekropola atičkog grada Astraion, koji on identifikuje sa današnjim gradom Strumicom.

Ukoliko se Rujakova teza pokaže tačna, to bi značilo da su makedonski arheolozi na tragu grada, koga antički autori pominju kao jedan od značajnijih u slivu reka Vardar, Struma i Mesta i koji dosad još nije pronađen, pa predstavlja arheološku zagonetku.

Posteri i logoi Svetskih prvenstava u fudbalu

Svetsko prvenstvo u fudbalu (FIFA World Cup) je takmičenje koje se održava svake četvrte godine. Prvo Svetsko prvenstvo održano je 1930. godine u Urugvaju, a pobedila je domaća ekipa porazivši u finalnoj utakmici Argentinu sa 4:2. Osoba koja je najzaslužnija za pokretanje SP u fudbalu je francuz Žil Rime. Po njemu je 1950. godine nazvana titula koja se tada dodeljivala pobedniku; Žil Rime kup - zlatni pehar težine 1,8 kilograma, izrađen od čistog zlata.

Godine 1970. Brazil je kao trostruki osvajač dobio taj trofej u trajno vlasništvo, ali su ga imali samo do 1983. godine kada je ukraden i do danas nije pronađen.

Godine 1971, predstavljen je novi i spektakularniji pehar, nazvan FIFA svetski kup. Napravljen od 18 karatnog zlata, ovaj pehar visine 36 cm i težine od 5 kg, delo italijanskog dizajnera Silvia Gaćaninija, procenjen je na preko 10 miliona dolara vrednosti. Pobednik svakog SP dobija u trajno vlasništvo identičnu, pozlaćenu, repliku, čija izrada košta oko 50.000 dolara.

Urugvaj 1930

FIFA je 1929. objavila da će prvo Svetsko prvenstvo u fudbalu biti održano u Urugvaju, zemlji čija je reprezentacija pobedila u fudbalu na dve prethodne Olimpijade, 1924. i 1928. godine. Istovremeno je obeležena i stogodišnjica od donošenja urugvajskog Ustava.

Na prvom Svetskom prvenstvu učestvovalo je trinaest zemalja. Uprkos tome što se nekoliko evropskih država uopšte nije odazvalo pozivu, prvi gol u istoriji Svetskog kupa dao je jedan Francuz - Lisjen Loran. On je gol postigao tokom utakmice protiv Meksika, koju je Francuska dobila rezultatom 4:1.

Polufinale:
Argentina - SAD 6:1
Urugvaj - Jugoslavija 6:1

Finale:
Urugvaj - Argentina 4:2
Odigrano 30. jula, na Centenary Stadium-u u Montevideu, pred 93.000 gledalaca.

SVETSKI ŠAMPION: URUGVAJ

Italija 1934.

Benito Musolini je ovo Svetsko prvenstvo doživeo kao sjajnu priliku da malo "izreklamira" svoj fašistički pokret. Italija je u finalu pobedila Čehoslovačku sa 2:1 (u produžecima).

Ovo je bilo prvo Svetsko prvenstvo na kome su se kvalifikacione utakmice igrale po grupama.

Četvrtfinale:
Austija - Mađarska 2:1
Italija - Španija 1:1 (2:1 u produžecima)
Nemačka - Švedska 2:1
Čehoslovačka - Švajcarska 3:2

Polufinale:
Italija - Austrija 1:0
Čehoslovačka - Nemačka 3:1

Finale:
Italija - Čehoslovačka 2:1
Finale je odigrano 10. juna, na stadionu PNF, u Rimu, pred 55.000 gledalaca.

SVETSKI ŠAMPION: ITALIJA

Francuska 1938.

Prvi šampionat u kome su se i domaćini i prethodni svetski šampioni automatski kvalifikovali. Italija je ponovo pobedila, mada je brazilska reprezentacija - koja je tada tek bila u usponu - izgubila samo zahvaljujući tome što njen najvažniji napadač, Leonidas, nije igrao u polufinalu.

Trener italijanske reprezentacije, Otorino Barasi, čuvao je od 1939. godine dragoceni trofej sa Svetskog prvenstva (Kup Žila Rimea) u kartonskoj kutiji za cipele, ispod svog kreveta. Tamo je "prespavao" (trofej, ne trener Barasi!) čitav Drugi svetski rat.

Četvrtfinale:
Švedska - Kuba 8:0
Brazil - Češka 2:1 sa produžecima
Mađarska - Švajcarska 2:0
Italija - Francuska 3:1

Polufinale:
Italija - Brazil 2:1
Mađarska - Švedska 5:1

Finale:
Italija - Mađarska 4:2
Odigrano 19. juna, na Stade Olympique de Columes, u Parizu, pred 45.000 gledalaca.

SVETSKI ŠAMPION: ITALIJA

Brazil 1950.

Najuspešnije reprezentacije iz kvalifikacija igrale su po sistemu turnira, a 16. juli 1950. urezao se u sećanje mnogih stanovnika Urugvaja. U finalnoj utakmici, Brazilu je bio dovoljan nerešen rezultat da bi osvojio trofej, pošto je igrao na domaćem terenu.

Međutim, reprezentacija Urugvaja uspela je da rezultat od 1:0 u korist Brazila potpuno preokrene u drugom poluvremenu i odnese pobedu i trofej, rezultatom 2:1.

Finale:
Brazil - Švedska 7:1
Urugvaj - Španija 2:2
Brazil - Španija 6:1
Urugvaj - Švedska 3:2
Švedska - Španija 3:1
Urugvaj - Brazil 2:1

Finalna utakmica odigrana je 04. jula, na stadionu Marakana, u Riu de Žaneiru, pred skoro 200.000 gledalaca (199.854).

SVETSKI ŠAMPION: URUGVAJ

Švajcarska 1954.

Na prvom Svetskom kupu na kome su igrači nosili majice sa brojevima, favoriti su bili - Mađari. U timu su imali čuvenog Ferenca Puškaša, dvadeset i osam utakmica odigrali su bez ijednog poraza, a osvojili su i zlatnu medalju na prethodnoj Olimpijadi. U danas čuvenom polufinalu, pobedili su dotadašnje svetske šampione, Urugvaj, sa 4:2 u produžecima.

Međutim, u finalnoj utakmici, iako su u jednom trenutku vodili sa 2:1, reprezentacija SR Nemačke savladala je Mađare sa 3:2 i "ispred nosa" im odnela titulu svetkog šampiona.

Polufinale:
SR Nemačka - Austrija 6:1
Mađarska - Urugvaj 4:2 (sa produžecima)

Finale:
SR Nemačka - Mađarska 3:2
Odigrano 04, jula, na stadionu Wankdorf, u Bernu, pred 60.000 gledalaca.

SVETSKI ŠAMPION: SR NEMAČKA

Švedska 1958.

Prvo Svetsko prvenstvo bez originalnog trofeja (Kupa Žila Rimea), koji je ukraden dve godine ranije. Značajno je, pre svega, po debitantskom nastupu sedamnaestogodišnjeg brazilskog reprezentativca Edsona Arantesa do Nascimentoa.

Svega četiri utakmice i šest golova kasnije, taj mladić bio je član reprezentacije svetskih šampiona, a ceo svet je znao za njega... Kao i za njegov nadimak - Pele.

Na Svetskom kupu u Švedskoj postignut je još jedan rekord koji, do danas, niko nije oborio: Žist Fontan postigao je čitavih trinaest golova za reprezentaciju Francuske!

Četvrtfinale:
Brazil - Vels 1:0
Francuska - Severna Irska 4:0
Švedska - SSSR 2:0
SR Nemačka - Jugoslavija 1:0

Polufinale:
Brazil - Francuska 5:2
Švedska - SR Nemačka 3:1

Finale:
Brazil - Švedska 5:2
Finalna utakmica odigrana je na starionu Rasunda u Stokholmu, pred 49.737 gledalaca.

SVETSKI ŠAMPION: BRAZIL

Čile 1962.

Brazil je ponovo odneo trofej, uprkos tome što se Pele povredio tokom druge utakmice (protiv Čehoslovačke). Brazilsku reprezentaciju kao da to nije naročito uzdrmalo, iako nikada nisu uspeli da zablistaju kao u Švedskoj, četiri godine ranije.

U Čileu je, po prvi put, primećeno da nešto agresivniji stil igre postaje veoma popularan, i to naročito kod evropskih reprezentacija.

Bez Pelea, brazilska reprezentacija se u napadu oslanjala na krilnog igrača Garinču, koji je dodavao lopte prvoj liniji - veoma "gladnoj golova" - u kojoj su bili Vava, Amariljdo i Zito. Domaćini Čile izgubili su u polufinalu od "nesavladive" reprezentacije Brazila.

Četvrtfinale:
Čile - SSSR 2:1
Brazil - Engleska 3:1
Čehoslovačka - Mađarska 1:0
Jugoslavija - SR Nemačka 1:0

Polufinale:
Brazil - Čile 4:2
Čehoslovačka - Jugoslavija 3:1

Finale:
Brazil - Čehoslovačka 3:1
Odigrano 17. juna, na Nacionalnom stadionu u Santjagu, pred 68.679 gledlaca.

SVETSKI ŠAMPION: BRAZIL

Engleska 1966.

Engleska je, kako se to najčešće kaže, "kolevka fudbala", ali engleska reprezentacija nikada nije postigla naročit uspeh na Svetskom prvenstvu.

Međutim, 1966. godine šampionat je održan baš u Engleskoj, pa je reprezentacija domaćina, jedva dočekavši tu priliku, odnela pobedu koja se smatra "neprevaziđenim uspehom u istoriji engleskog fudbala".

Džeof Herst postigao je het-trik (tri uzastopna gola) u utakmici protiv SR Nemačke - iako do dana današnjeg traju žučne rasprave o tome da li je lopta u drugom pogotku uopšte prešla gol-liniju, odbivši se prethodno od prečke.

Četvrfinale:
SSSR - Mađarska 2:1
SR Nemačka - Urugvaj 4:0
Portugalija - Severna Koreja 5:3
Engleska - Argentina 1:0

Polufinale:
SR Nemačka - SSSR 2:1
Engleska - Portugalija 2:1

Finale:
Engleska - SR Nemačka 4:2 (u produžecima)
Finale je odigrano 30. jula na Vembliju u Londonu, pred 93.802 gledalaca.

SVETSKI ŠAMPION: ENGLESKA

Meksiko 1970.

Svetsko prvenstvo u Meksiku označilo je i kraj Kupa Žila Rimea - odlučeno je, naime, da zemlja čija reprezentacija ostvari treću pobedu zaredom u Svetskom kupu stiče pravo da zauvek zadrži taj trofej.

U finalu je zato izbio pravi mali rat između reprezentacija Brazila i Italije, ali ništa nije moglo da zaustavi Pelea i njegov tim. Bukvalno su "izgurali" Italijane sa terena, i odneli ubedljivu pobedu od 4:1.

Na žalost, samo nekoliko godina kasnije, Kup Žila Rimea je nestao, i niko ga više nikada nije video.

Ovo je, inače, bilo prvo Svetsko prvenstvo na kome je učestvovala i jedna reprezentacija iz Afrike - Maroko, a svoj debitantski nastup imali su i Izraelci. Takmičenje je donekle "osakatilo" odsustvo Argentine i Portugalije, koje se uopšte nisu kvalifikovale u njegove završne runde.

SR Nemačka je dobila priliku da se "osveti" Engleskoj, pobedom od 5:4 (nakon prvobitnog vođstva Engleza od 2:0), a Pele je rekao "zbogom" Svetskom kupu - i ušao u istoriju.

Četvrtfinale:
Brazil - Peru 4:2
Italija - Meksiko 4:1
SR Nemačka - Engleska 5:4 (u produžecima)
Urugvaj - SSSR 1:0 (u produžecima)

Poufinale:
Italija - SR Nemačka 4:3
Brazil - Urugvaj 3:1

Treće i četvrto mesto:
SR Nemačka - Urugvaj 1:0

Finale:
Brazil - Italija 4:1
Odigrano 21. juna, na stadionu Azreca u Meksiko sitiju, pred 107.412 gledalaca.

SVETSKI ŠAMPION: BRAZIL

SR Nemačka 1974.

"Paklena pomorandža", "Totalni fudbal" - to su samo dva od mnogih nadimka koje su sportski komentatori i kasnije fudbalski istoričari nadenuli holandskoj reprezentaciji iz 1974. godine, na čelu sa maestrom Johanom Krojfom. Holanđani su, bukvalno, gazili sve pred sobom. U finalu, u kome su igrali protiv SR Nemačke, dali su gol iz penala u prvom minutu igre!

Domaćini su, međutim, na kraju ipak uspeli da savladaju holandsku reprezentaciju - pre svega zahvaljujući golgeteru Gerdu Mileru, koji je na svetskim prvenstvima postigao ukupno četrnaest golova.

U statistikama se na ovom Svetskom kupu po prvi put pojavila i DR Nemačka, koja je svoje "zapadne komšije" - SR Nemačku - pobedila sa 1:0, i to u prvom kolu utakmica po grupama.

Drugo kolo

Grupa A:
Holandija - Argentina 4:0
Brazil - DR Nemačka 1:0
Holandija - DR Nemačka 2:0
Brazil - Argentina 2:1
Holandija - Brazil 2:0
Argentina - DR Nemačka 1:1

Grupa B:
SR Nemačka - Jugoslavija 2:0
Poljska - Švedska 1:0
SR Nemačka - Švedska 4:2
Poljska - Jugoslavija 2:1
Švedska - Jugoslavija 2:1
SR Nemačka - Poljska 1:0

Treće i četvrto mesto:
Poljska - Brazil 1:0

Finale:
SR Nemačka - Holandija 2:1
Finale je odigrano 07. jula, na Olimpijskom stadionu u Minhenu, pred 77.822 gledalaca.

SVETSKI ŠAMPION: SR NEMAČKA

Argentina 1978.

Domaćini, Argentina, pobedili su na Svetskom prvenstvu 1978, iako je toj reprezentaciji to bio tek drugi put u finalu "planetarnog šampionata".

Čitavo takmičenje obeležile su brojne kontroverze: Johan Krojf odbio je da učestvuje u znak protesta protiv argentinske vojne hunte, koja, prema njegovim tvrdnjama, nije poštovala ljudska prava stanovnika Argentine. Pored toga, tokom čitavog šampionata pronoslile su se "korupcionaške" glasine o sudijama koje primaju mito, nameštenim rezulatitma, i slično.

Na terenu su domaćini vodili glavnu reč - pobedili su Holandiju u napetom finalu. Prekaljeni odbrambeni igrač, Daniel Pasarela, i "matador" Mario Kempez predvodili su tim u prugastim plavo-belim dresovima, koji se još od daleke 1930. godine nije ni jednom pojavio u finalu SP.

Drugo kolo

Grupa A:
SR Nemačka - Italija 0:0
Holandija - Austrija 5:1
Italija - Austrija 1:0
SR Nemačka - Holandija 2:2
Holandija - Italija 2:1
Austrija - SR Nemačka 3:

Grupa B:
Argentina - Poljska 2:0
Brazil - Peru 3:0
Argentina - Brazil 0:0
Poljska - Peru 1:0
Brazil - Poljska 3:1
Argentina - Peru 6:0

Treće i četvrto mesto:
Brazil - Italija 2:1

Finale:
Argentina - Holandija 3:1 (u produžecima)
Odigrano 25. juna na stadionu River Plate u Buenos Airesu, pred 77.260 gledlaca.

SVETSKI ŠAMPION: ARGENTINA

Španija 1982.

Brazilska reprezentacija je u Španiju dovela svoj "drim-tim", koji je iz utakmice u utakmicu briljirao - sve do pojave "problematičnog" Paola Rosija. Italijanski napadač pomalo "šarene" reputacije - bio je suspendovan zbog navodnog nameštanja rezultata - uspeo je da sve druge probleme ostavi iza sebe i u potpunosti se posvetio Svetskom prvenstvu. Postigao je tri gola koja su, praktično, eliminisala Brazil iz daljeg takmičenja.

SR Nemačka je takođe "popustila" pred Rosijevim napadima u samom finalu, nakon što su Italijani poslali francusku reprezentaciju Mišela Platinija na klupu, u danas već čuvenom "španskom polufinalu".

Ovo je bilo prvo Svetsko prvenstvo u kome su učestvovale dvadeset i četiri reprezentacije - između ostalih i Kamerun, a Argentina je svetu po prvi put predstavila igrača po imenu Dijego Armando Maradona.

Drugo kolo

Grupa A:
Poljska - Belgija 3:0
SSSR - Belgija 1:0
Poljska - SSSR 0:0

Grupa B:
SR Nemačka - Engleska 0:0
SR Nemačka - Španija 2:1
Španija - Engleska 0:0

Grupa C:
Italija - Argentina 2:1
Brazil - Argentina 3:1
Italija - Brazil 3:2

Grupa D:
Francuska - Austrija 1:0
Austrija - Severna Irska 2:2
Francuska - Severna Irska 4:1

Polufinale:
Italija - Poljska 2:0
SR Nemačka - Francuska 8:7 (sa produžecima i penalima)

Treće i četvrto mesto:
Poljska - Francuska 3:2

Finale:
Italija - SR Nemačka 3:1

Finale je odigrano 11. jula, na stadionu Santjago Bernabeu u Madridu, pred 77.260 gledalaca.

SVETSKI ŠAMPION: ITALIJA

Meksiko 1986.

Svetsko prvenstvo u Meksiku obeležio je jedan jedini igrač - Dijego Armando Maradona, argentinski broj 10. Maradona je praktično sam doveo svoj tim do pobede i trofeja - bilo da je u pitanju bio takozvani "gol ruke Božije" protiv Engleske, suludi dribling kroz polovinu engleskih odbrambenih igrača koji je potom usledio, ili hrabri pas i "odbrambeni zid" Horhea Buručage.

SR Nemačka po drugi put je izgubila u finalu - ali je zato, ako ništa drugo, u polufinalu pobedila Francusku.

Francuzi su, s druge strane, penalima izbacili Brazil iz takmičenja, u utakmici tokom koje je vladala - u najmanju ruku - veoma "naelektrisana" atmosfera.

Četvrtfinale:
Francuska - Brazil 5:4 (sa produžecima i penalima)
SR Nemačka - Meksiko 4:1(sa produžecima i penalima)
Argentina - Engleska 2:0
Belgija - Španija 6:5 (sa produžecima i penalima)

Polufinale:
SR Nemačka - Francuska 2:0
Argentina - Belgija 2:0

Treće i četvrto mesto:
Francuska - Belgija 4:2 (sa produžecima)

Finale:
Argentina - SR Nemačka 3:2
Odigrano 29. juna, na stadionu Azteka u Meksiko sitiju, pred 116.026 gledalaca.

SVETSKI ŠAMPION: ARGENTINA

Italija 1990.

Iz trećeg pokušaja, SR Nemačka je konačno pobedila u finalu, a proslava pobede krunisana je, na neki način, i ujedinjenjem razjedinjene nemačke države krajem 1990. godine.

Uprkos tome što su u polufinalu izbacili iz takmičenja domaćine Italijane, Argentinci zbog povrede Maradone nisu uspeli da se domognu trofeja.

Ovo Svetsko prvenstvo zapamćeno je i po izuzetno niskom standardu igre. Kostarika je, između ostalog, imala svoj debitantski nastup, a Kolumbijci su tek drugi put za punih dvadeset i osam godina ušli u takmičenje za Svetski kup. Stigli su do drugog kola.

Četvrtfinale:
Argentina - Jugoslavija 3:2 (sa produžecima i penalima)
Italija - Irska 1:0
SR Nemačka - Čehoslovačka 1:0
Engleska - Kamerun 3:2

Polufinale:
Argentina - Italija 5:2 (sa produžecima i penalima)
SR Nemačka - Engleska 5:4 (sa produžecima i penalima)

Treće i četvrto mesto:
Italija - Engleska 2:1

Finale:
SR Nemačka - Argentina 1:0
Ovo finale odigrano je 08. jula, na Olimpijskom stadionu u Rimu, pred 73.603 gledalaca.

SVETSKI ŠAMPION: SR NEMAČKA

Sjedinjene Države 1994.

Svetsko prvenstvo u Americi obeležio je veliki broj posetilaca i navijača, doping-skandal Dijega Armanda Maradone, kao i pobeda domaćina SAD nad Kolumbijom.

Nakon povratka u Kolumbiju, odbrambenog igrača reprezentacije te zemlje Andresa Eskobara ubio je gangster koji je smatrao da je upravo Eskobar kriv za gol koji su Kolumbiji dali Amerikanci.

Bolivija, Nigerija i Saudijska Arabija imale su svoje "debitantske nastupe" na SP 1994. Nijedna od reprezentacija iz Velike Britanije nije prošla kvalifikacije za ovaj Svetski kup.

Brazil je savladao Italiju u finalu, koje je po prvi put u istoriji odlučeno penalima. Time je brazilska reprezentracija osvojila do danas neprevaziđenu četvrtu titulu - zahvaljujući, između ostalog i tome što je zvezda italijanskog fudbala, Roberto Bađo, promašio penal. Bila je to mala uteha za brazilsku naciju, ophrvanu bolom zbog pogibije legendarnog vozača Formule 1, Ajrtona Sene.

Četvrtfinale:
Italija - Španija 2:1
Brazil - Holandija 3:2
Švedska - Rumunija 7:6 (sa penalima i produžecima)
Bugarska - Nemačka 2:1

Polufinale:
Italija - Bugarska 2:1
Brazil - Švedska 1:0

Treće i četvrto mesto:
Švedska - Bugarska 4:0

Finale:
Brazil - Italija 3:2 (sa penalima i produžecima)
Odigrano 17. juna, na stadionu Pasadena Rose Bowl u Los Anđelesu, pred 94.194 gledalaca.

SVETSKI ŠAMPION: BRAZIL

Francuska 1998.

Francuska je po drugi put organizovala Svetsko prvenstvo, uspevši usput da trofej FIFA-e zadrži na svojoj teritoriji. Plejmejker Zinedin Zidan i njegov tim kao da su želeli da nekako "nagrade" Mišela Platinija, zvezdu prvenstava iz 1982. i 1986, koji je bio jedan od organizatora ovog Svetskog kupa.

Međutim, za razliku od "solidnih" francuskih reprezentacija koje su u Španiji osvojile četvrto, a u Meksiku treće mesto, ova iz 1998. delovala je apsolutno nepobedivo.

Brazil nije uspeo da sačuva šampionsku titulu, a do dana današnjeg nikom nije jasno šta se dogodilo sa njihovim napadačem Ronaldom, koga je dan pre finalne utakmice uhvatio grč.

U sudaru "večitih neprijatelja", Iran je pobedio Đavolske Sjedinjene Države, i to u prvom kolu - ali, na žalost, ni jedan od timova nije u takmičenju uspeo da se probije dalje od toga.

Četvrtfinale:
Francuska - Italija 4:3 (sa penalima i produžecima)
Brazil - Danska 3:2
Hrvatska - Nemačka 3:0
Holandija - Argentina 2:1

Polufinale:
Brazil - Holandija 4:3 (sa penalima i produžecima)
Francuska - Hrvatska 2:1

Treće i četvrto mesto:
Hrvatska - Holandija 2:1

Finale:
Francuska - Brazil 3:0
Odigrano 12. juna, na stadionu Francuska (Stade de France) u Parizu, pred 75.000 gledalaca.

SVETSKI ŠAMPION: FRANCUSKA

Japan i Južna Koreja 2002.

Brazilska napadačka linija iz snova - Ronaldo, Rivaldo i Ronaldinjo - nametnula je sopstveni ritam i "zabijala" golove tokom celog Svetskog prvenstva, koje je inače prvo ikada održano u Aziji, i prvo koje se igralo u dve različite države.

Udaljenost, velika vremenska razlika i ulazak novih reprezentacija u svetski fudbalski vrh obeležili su ovaj Svetski kup, prepun iznenađenja. U prvoj utakmici na prvenstvu, dotadašnji šampioni, Francuzi, izgubili su sa 1:0 od "novajlija" iz Senegala! I nije samo Francuska eliminisana u prvom kolu - istu sudbinu doživela su i druga dva favorita, Argentina i Portugalija.

Italiju i Španiju, čuvene "fudbalske nacije", porazila je reprezentacije Južne Koreje, koja se probila do polufinala zahvaljujući fanatičnoj podršci svojih navijača i taktičkom pristupu trenera iz Holandije, Gusa Hidinka.

U finalnom okršaju susreli su se Brazil i Nemačka - bio je to prvi put da dve najuspešnije reprezentacije u istoriji fudbala odmeravaju snage u finalu Svetskog kupa.

Četvrtfinale:
Nemačka - SAD 1:0
Brazil - Engleska 2:1
Turska - Senegal 1:0 (sa produžecima)
Južna Koreja - Španija 5:3 (sa penalima i produžecima)

Polufinale:
Nemačka - Južna Koreja 1:0
Brazil - Turska 1:0

Finale:
Brazil - Nemačka 2:0
Finale je odigrano na stadionu Internacional, u Jokohami, pred 62.029 gledalaca.

SVETSKI ŠAMPION: BRAZIL

Nemačka 2006.

Svetsko prvenstvo u fudbalu 2006. (službeni naziv: 2006 FIFA World Cup Germany™) je bilo 18. svetsko fudbalsko prvenstvo koje se održalo u Nemačkoj od 9. juna do 9. jula 2006 godine. Titulu je osvojila reprezentacija Italije pobedivši reprezentaciju Francuske sa 5-3 posle izvođenja penala, nakon regularnog dela rezultat je glasio 1-1. Reprezentacija Nemačke je osvojila treće, a reprezentacija Portugala četvrto mesto.

U kvalifikacijama za svetsko prvenstvo učestvovalo je 198 reprezentacija, od koji su samo 32 reprezentacije sveta uspele da učestvuju na završnom turniru. Kvalifikacije su trajale od septembra 2004. do novembra 2005. Od svih reprezentacija koje su se kvalifikovale na završni turnir prvenstva samo je reprezentacija Nemačke automatski bila kvalifikovana kao domaćin prvenstva. Ovo prvenstvo se razlikovalo od svih prethodnih prvenstava. U ovom slučaju tadašnji svetski prvak reprezentacija Brazila nije bila direktno kvalifikovana. Ona je morala, kao i druge reprezentacije, da se kvalifikuje kako bi odbranila titulu svetskog prvaka. Po prvi put na svetskom prvenstvu su se pojavile i reprezentacije Angole, Gane, Obale Slonovače, Toga, Trinidada i Tobaga i Ukrajine.

Četvrtfinale:
Nemačka - Argentina 1 - 1, 4 - 2 na penale, posle produžetka
Italija - Ukrajina 3 - 0
Engleska - Portugal 0 - 0, 3 - 1 na penale, posle produžetka
Brazil - Francuska 0 - 1

Polufinale:
Nemačka - Italija 0 - 2 (produžeci)
Portugal - Francuska 0 - 1

Finale:
Italija - Francuska 1 - 1, 5 - 3 na penale, posle produžetaka
Odigrano 09. jula, na Olimpijskom stadionu u Berlinu, pred 69.000 gledalaca.

SVETSKI ŠAMPION: ITALIJA

Južnoafrička republika 2010.

Svetsko prvenstvo u fudbalu 2010. (služebni naziv: 2010 FIFA World Cup South Africa) će biti 19. svetsko fudbalsko prvenstvo koje će se održati između 11. juna i 11. jula 2010. u Južnoafričkoj Republici. Završni turnir u Južnoj Africi biće kulminacija kvalifikacionog procesa koji je počeo avgusta 2007. i uključivao je 204 od ukupno 208 FIFA nacionalnih timova.

Ovo će biti prvi put da domaćin turnira bude jedna Afrička zemlja. Italija brani titulu osvojenu 2006. godine, a učešće na završnom turniru je obezbedila 10. oktobra 2009. Žreb za grupnu fazu Svetskog prvenstva je održan 4. decembra 2009. u Kejptaunu.

U priči od posterima i logoima svetskih prvenstava u fudbalu neizostavno je pomenuti i maskote koje su uveseljavale publiku na stadionuma i oko njih...

Zakumi, maskota predstojećeg XIX svetskog prvenstva